15 Aralık 2016 Perşembe

dört yapraklı yonca

"Yıllardır günlük tutmayı hayal ederdim. Şimdi vaktim var: bir şey düşünemiyorum. Yazdıklarımı okudum: aptalca sözler etmişim. Kendimi kötülemeye söz vermişim: onu da yapamıyorum. İnsan Kafka'yı okuyamazsa... bitiktir işi. Bir silgi gibi tükendim ben. Başkalarının yaptıklarını silmeye çalıştım: mürekkeple yazmışlar oysa. Ben kurşun kalem silgisiydim. Azaldığımla kaldım." O.A. Tutunamayanlar Sayfa 606

Bütün günlüklerimi yaktım Olric. Ben artık mutlu olmaya karar verdim. Bak ne kadar mutluyum. Benim dört yapraklı yoncam var. Bazen rasyönalistim diyorum bazen empiresyönist oluyorum, değişik bir psikoloji. Mucizeler gerçekten var. Artık inanıyorum. Seni bulacam dört yapraklı yonca demiştim. O beni buldu. 

Çocukken arkadaşımla mahallemizin parkında bulunan küçük yeşillik içinde uzun bir dört yapraklı yonca arayışımızın sonunda tam vazgeçmişken son anda bir tane bulmuştum. Arkadaşım bulamadığı için çok üzülmüştü ben de bulabildiğime inanamıyordum. Yoncayı günlüğümün arasına koydum ama sonra nasıl olduysa ne yazık ki oradan kaydoldu. Yıllar sonra çok şanssız olduğumu düşündüğüm yakın bir dönemde unutup gittiğim bu güzel anım aklıma geldi. Ondan sonra her şanssız olduğumu düşündüğüm anda bu anımı aklıma getirmeye karar verdim. Hatta dahası çok şanslı olduğumu biliyorum o dört yapraklı yoncayı tekrar bulacam demiştim kendime. Eğer onu bulursam çok istediğim dileğim gerçek olacak diye totem yaptım. Bugün çok sevdiğim güzel bir yürekle görüşmeye giderken değişen planlar beni Tophane'ye götürdü. İyi ki öyle oldu. Bu minik yonca beni buldu, ayağımın ucunda beliriverdi. Ben gerçekten çok şanslıyım. Dünyada hayatı boyunca iki kere dört yapraklı yonca bulabilen kaç kişi vardır ki... Ben buldum. Teşekkürler. 


Oraya buraya yazdığımız cümleler bizim için anlam ifade ediyorsa kaybetmemek gerek.



Çocukken pilli oyuncak bir savaş tankım vardı. (Tam kız çocuğuna göre bir oyuncak!...) Tankın önündeki ekranda savaş uçaklarının görüntüleri ve silah bomba sesleri dönüp duruyordu. Bana ilginç gelirdi. O zamanlar 7-8 yaşlarında mahallemde ki çocukları örgütler aşağı mahallede ki çocuklardan intikamımızı almaya giderdik! İşte bir daha bizim mahallemizde oynamayın tehditleri, göz korkutma, gövde gösterisi, tekme atma vs Tipimde hiç göstermiyor ya... Sonra onlar gelir bizi aynı şekilde korkuturlardı. Bir süre böyle devam etti... Bu klipte dönen uçakların bombaları attığı sahneler bana bu oyuncağımın ekranında dönen görüntüleri ve çocukça oynadığımız savaşçılık oyunlarını hatırlattı. Biz 80 darbesi sonrası büyüyen çocukların da garip bir ruh hali var, hep söylerim bizler geçiş toplumunun geçememiş iki arada bir derede kalmış çocuklarıyız. Savaş korkunç bir şey.