ÇIZIK & MÜZMİN SEVGİ KELEBEĞİ

Genelde yolda bakar kör gibi yürürüm, hiçbir tanıdığı, eşi, dostu, herhangi ilginç olabilecek şeyi görmem. Zihnim ulaşacağım şeye odaklı olduğu için o esnada tesadüfen karşıma çıkarsan, suratının ortasına baktığım halde yanından geçip gidiyorsam anla ki seni görmemişimdir.  Beni tanıyan kişiyi farketmem için burnumun dibine kadar sokulup, bana el sallaması gerekiyor.

Yani hayatımın yüzde 90’lık bir kısmında dünyaya böyle baktım. Bu bir bakıma ilişkilerime de yansıdı denebilir. Bugüne kadar ilgilendiğim ya da hoşlandığım insanların ilgi alanına girmek için hiçbir çabam olmadı ( hoş buna ihtiyacımda yok ). Niye böyle bir çabaya giresin, doğal seçilim diye bir şey var, aynı enerjiye sahip o güzelim insanlarla ben birbirimizi buluyoruz, sonuçlar gayet güzel oluyor. Buna karşın hayatıma zorla girmek isteyen çok insan oldu. Bu güzel bir şey tabi ama sonrası benim için hiç keyifli olmuyor. Zamanla ben bu insanlar için, sevgisini, sıkıntısını problemini paylaşırken kendisini usulca dinleyiveren bir insan kaynağı durumuna düşüyorum.  Hayatıma girip, sevgimi sömürüp, borç para isteyebileceği, özel eşyalarıma dadanacabileceği, gelip evimi, soframı, enerjimi, gülüşümü, iyi niyetimi kullanabileceği bir sıçrama tahtası yapıyor beni. Evet Hayatıma zorrrla dahil olanları kastediyorum, onları fark etmediğim halleriyle kalbimi kazanmak için karşımda parendeler atanları, bencillik, huysuzluk ve kabalıkları en doğal hakkı sananları…

Tamam kabul ben bir müzmin sevgi kelebeğiyim. ( Müzmin kelime anlamı; “uzun zamandan beri süren” anlamına geliyormuş. Genelde olumsuz bir kullanımı var ama sevgi gibi güzel bir kelimeyle yan yana fena durmuyor. ) Ama bu ruh emicilere bir çift lafım var buradan; Ehhh! Yeter beh! Ben sizin stres topunuz, ego törpünüz müyüm canım! Bi düşün gidin yakamdan, yapışkan şeyler! Üzerinize kocaman bir çizik attım, artık yoksunuz benim hayatımda. Hıh…

bödöff !!

Koca kazık oldum hala çizgi film seyrediyorum. Ama bunun yetişkin olamamakla bir ilgisi yok. Bir zamanlar bayıla bayıla izlediğimiz ve okuduğumuz karakterleri çizenler hepsi zaten senin benim gibi yetişkin insanlar. İnsanlar büyüdükçe çocuk olmanın yaratıcılığını kaybediyorlar, toplum baskısı bu değerli duyguları unutturuyor. Ben hala içindeki yaratıcı çocuğu yaşatan o koca kazıklardanım.

İşte benim en sevdiğim karakterlerden biri. Bana göre çizgiler dünyasının " en kendisine saygısı olan adamı" Zıçan Adam. Hatırladığım en kişilikli çizgi karakterlerden biri. Artık söyleye söyleye kalıplaşmış "sizi terbiyeye davet ediyorum" bıdılarının zaten bir sonuç vermeyeceğini bilir, alın ulan der ve konunun ortasında daha fazla dayanamayıp bombayı patlatır. Daima haklının yanındadır, kendisine yapılmasada haksızlıklar karşısında fazlasıyla duyarlı ve empatik olduğu için dayanamaz tepkisini bödöff!!! diye koyuverir.  

Keşke yaşadığımız tüm bu boktanlıkların içinde her birimiz bir Zıçan Adam olabilseydik, teröre, benzin zamlarına, zorla dayatılan bölünmüşlüğe, kitlesel tecavüzlere şöyle kocaman sevgi dolu bir BÖDÖFF!! diyebilseydik... O zaman bu dünya daha yaşanılır bir yer olurdu!..Hepinizi Zıçan Adam olmaya davet ediyorum.

çocukluğumun paslı çivilerine dair

Burçin’den sonra en sadık posta arkadaşım Türk Dil Kurumu. Her gün bana düzenli olarak değerli bilgiler gönderiyor. Genelde yazışmalarım hep tek taraflı olmuştur. Çünkü ben on parmak yazan  geveze parmaklara sahip olduğum için ve yazacaklarımın sonu hiç gelmeyecekmiş gibi yazdığımdan sonunda benim dışımda herkes pes ediyor.

Ben bir bayankuşum, yani geceleri uyuyamayanlardan. Çocukken de geceleri uyuyamazdım. Zorla beni yatırmaya çalışan annemin uyumasını bekledikten sonra gecenin karanlığında sessizce bir mum yakar ve bahçeli gecekondunun ıssızlığında heyecanla kitap okumaya koyulurdum. Bazen de şimdi bana saçma sapan gelen şeyler karalardım, nasıl tatmin olurdum, nasıl mutlu olurdum, anlatılmaz yaşanır. Tabi o zamanlarımda iş bulmak, para kazanmak ya da kapitalist, berbat, boktan dünyanın kaygılarından bi-haberdim. Bolca kuşlara ve bahçedeki otlara sevgi beslediğim yaşlarımdı. Baharın gelişini bir sabah ansızın açan papatyalardan ve kırmızı gelinciklerden anladığımız zamanlardı ve ablamla birbirimizi bunun için heyecanla uyandırırdık. Açan çiçekleri ilk gören kişi olmanın, yeni olgunlaşan kayısıları ilk kez koparıp yemenin telaşında geçen, her yıl nisan ayında bahçemizde mantar gibi bitiveren yavru kediciklerle birlikte sıç sıç sıçrayarak oyunlar oynamanın mutluluğunda...

Bunları neden anlatıyorum. Sıradan bir çocukmuşum gibi davranıp aslında sıradan olmadığımı fark ettiğimi imâ eder gibi. Oysa benim zamanımda tüm çocuklar buna benzer şeyler yapardı. (Geceleri uyuyamamak hariç sanırım.) Duvarlara, ağaçlara tırmanıp, yeni yapılan inşaatların üst katlarından, zemindeki kumlara atlayarak ucuz kahramanlıklar yapıp eğlenen, çelik çomak oynayan, çamura havadan marifetli atışlarla saplanan dev paslı çivilerle labirentler çizen, çamurdan oyuncaklar yapan çocuklar. ( Ah evet dönüşen kentin dev oyuncaklarıydı inşaatlar ) Bunları daha çok erkek çocuklar yapardı ama ben kız ve erkek diye bir ayırımı hiçbir zaman onaylamadığım için ne oyun bulduysam onu oynadım.

Şimdilerde de ne iş bulduysam o işte çalışıyorum. Buradan bakınca inşaatlarda oynayan çocuktan olsa olsa amele olur gibi görünüyor. Amele değilsem bile bir amelecik olabilmişsem, şu gariban dünyanın çamuruna bir paslı çivide ben çakabilmişsem ne mutlu bana.

Yani ben hep böyle kendi kendime takılıyorum.
Gündüzleri uyuyabiliyorum ayrıca.
Ayrıca 80'lerde çocuk olmak birazda böyle bir şeydi...

niye başlık atıyorum yazılarıma anlamadım

Sahi ne kadar ciddiye almışım bu blog yazma işini. Halbuki günlüklerime başlık atmam direkt konuya girerim. Bir bakıma takdir ettim kendimi, aslında ben sadece kendi kendime konuşuyorum burada biliyorum. Sanırım bu durum biraz, çalıştığın ofisteki kameranın direkt senin masana doğru bakmasına benzer bir duygu yarattı bende, yani paranoyakça, aslında beni gözetleyen kimse yok.

Herkesi kendi gibi sanıyor insan. Bende öyle sanıyorum, herkes benim gibiymiş gibi. Bence her şehir insanı günü gelince bir çiftlikte, köyde yada doğa ve denizle iç içe olabileceği bir yerde yaşamak istiyor. Şehir insanı çok yoruyor be ya. Neredeyse bütün ömrüm toplu taşıma araçlarının kalabalık aceleciliğinde geçti. Hemen hemen tüm toplu taşıma araçları ile ilgili belirli bir tecrübem var. Minibüse binerken kimseye nasıl sıranı kaptırmamalısın, yanında gerinerek oturan adama biraz toparlanması gerektiğini anlatma yöntemleri, ya da binbir çeşit rica yöntemleri. Öğreniyor işte insan.

a- Sakızınızı yavaş çiğner misiniz lüTfen

a- Tespihinizi kulağımın dibinden çeker misiniz lüTfen

b- İbadet etmiyim yani öyle mi!

a- !?%

a- Çocuğunuza bağırmamasını söyler misiniz BaYan?

b- Aaa napıyım ayol küçücük nasıl anlasın durmuyor!

a- Ama bakın sustular şimdi, demek zeki çocuklarmış laftan anlıyorlar.

a- Ay yeter kardeşim bar bar bağırıyorsun bir saattir, kızlardan beter oldunuz, bir sus artık, kafam şişti yahu!

b- Turistlerde böyle bağırarak konuşunca onlara bişe demiyorsun ama dimiiiy !!!

c- En iyi Türkçe uyarı yapabiliyorum ben!

Zamanla tabi otobüs, tramvay, vapur, metrobüs, dolmuş derken, öyle akıp giden kalabalığın bir parçası oluyorsun. Durup napıyorum nereye gidiyorum ben filan demese bir dolu gidiş gelişlerin içinde olduğunu anlamayabilir bile insan. Hele bu kadar uzun yıllar toplu taşıma araçlarını kullanınca, bazen otobüsün camı, tutunma bariyerlerinin sapı, kapının kulpu, koltuk aralarında kalan tekerleğin boşluğu, bütünleşiyorsun. Bukalemun gibi toplu taşıma neyse sende o'sun. Bazen görüyorum sanki otobüsü şöför değil yolcular kullanıyorlar, kucak kucağa. Haha... bir keresinde Yusufpaşa'dan Taksim'e giden bir otobüse bindiğimde şöför amca neşeyle ünlemişti; " Hoşgeldiniiz efendim, iyi günler, nasılsınız? " ve sırayla otobüse binen herkesi böyle mutlu nidalarla karşıladı. "Vala sizi gördük daha iyi olduk şöför amca, zira soğuktan totomuz dondu" :) Amacı neydi bilmiyorum ama büyük şehir belediyesinin yolcuları kobay olarak kullandığını düşünüyorum. 

( Hâlâ misafir oyuncu edasıyla yazıyorum sanki. Aslında iç sesim ben, evet ) 

Asıl en önemli konu ise İstanbul'da 'toplu taşıma sporculuğu' diye bir meşakkatli bir spor eylemi, artık vardır. Tramvaya bin sonra in sonra merdivenlere koş koş daracık üst geçitlerde yürüyüş maratonunda gibi sağlı sollu boşluklara hızlı kayma marifetiyle ilerle, bankolardan geç, yoksa akbil doldur, tekrar bankodan geç, asıl önemli kısım otobüse binerken başlar, İstanbul insanı gerçekten başarılı bir tırmanış ustası. Kapılar açılır açılmaz aynı anda hem inilebilen hem binilebilen ve on kişinin önüne geçilebilen nadide bir spor ortamı. Evet, yurdumun toplu taşıma hayatında sürekli bir sıradışı hareketlilik var ve bu daha ilk durakta başlıyor. İnsanlar metrobüse daha binmeden tepişmeye başlıyorlar, öne atılan ayaklar, dirsek tepmeleri ve kapıya denk gelen duruş noktasından bir milim bile kımıldamamak için verilen azimli sabit duruş mücadelelerinin sonunda metrobüsün kapısı ile aynı anda hareket eden bedenler, daha metrobüs gelmeden göze kestirilen yerlere, popolar bir metre ilerden konduruluyor ki, daha önce kimse oturamasın oraya, çok oryantalist.

Ah İstanbul'suz yapamam bir başka şehir filan geyiklerine girmeyeceğim, toptan hepsine katılıyorum. Tek kullanmadığım aracı, scooterı yakın gelecekte ulaşım aracı olarak deneyeceğim. "Peki bakalım"

( peki bakalım'a selam olsun burdan, şayet görürse tabi, görürsen söyle olur mu? )

Kalabalık metrobüs resmi ararken aynı konuda başka bir yazı buldum, buyrun burdan http://teynist.blogspot.com/2011/04/toplu-tasmann-zararlar.html 

KUYMAK

Kuymak; diğer bir deyişle muhlama. Söyleyişler yerine göre muğlama, mıhlama diye değişebiliyor. Temelde hepsi aynı şey; mısır unu, bol tereyağ ve peynir ile yapılan muhteşem karadeniz yemeği. Ben nasıl yapıldığını çok iyi bilmem ama bizim ailede çok meşhur ve sevilen bir yemektir. Vakti zamanında teyzelerimi Trabzon'a, Rize'ye gelin verdikleri için ne mutlu bana ki bolca yeme şansına sahip oldum. Bu tadı çok iyi bilenler bilirler ki "o başka bişedur" :)

Geçtiğimiz aylarda, Taksim'de çok zaman önce 'Karadeniz Yemekleri' yazısı görüp zihnime not ettiğim bir mekâna gitme fırsatım oldu. Araştırmak isteyenler için adı "klemuri"
Bugüne kadar yemek yediğim yerleri hep hislerimle bulduğum için ve daha önce bu mekanın adını bilmediğimden internetten araştırmamıştım, gitmeden önce klemuri hakkında hiç bir fikrim yoktu açıkçası ama benim için menüde kuymak olması yeterliydi. Sonrasında internetten gördüğüm kadarıyla farklı ve güzel seçenekleri varmış. Biz kuymak ve onun yanında olmazsa olmazlardan mısır ekmeği siparişi verdik. Gerçekten kuymağın hakkını verdiler. Mısır ekmeği için bana kalırsa biraz daha çalışmaları gerekiyor. Kuru ve tadı tam kıvamında değildi. Belki yoğurdu ve yağı biraz artırılabilir. Mısır ekmeği serviste sıcak gelseydi, üstünde hafif dumanlar tütseydi tam olurdu. Mekan çok sıcak ve samimi bir ruha sahip, orada oturup keyifle çayımı kahvemi içip dergimi karıştırabilirim. Kitap ayıracı koleksiyonum içinde orada bulunan güzel renkli ayraçlardan bir kaç tane aldım :) kitap ayraçlarını gördüm mü dayanamıyorummm...

Diğer yemeklerini denemek için tekrar gideceğim. Eğer kuymağın tadına bakmak isterseniz, haydin cidelum uşaklar.

ne çok şeyi unutmuşum

Zamanın hızlıca geçip gitmesine alışığım. Bir yıl bir gün gibi geliyor çoğu zaman ama geriye dönüp baktığında ki; insan geriye dönüp bakmamalı, hadi baktı diyelim öyle uzun uzun baka kalmamalı; ne çok ufak ve güzel şeyi unuttuğunu görüyor. Oysa ben her geriye dönüp baktığımda nerede beni gıcık eden, anlamsız bir dolu abuk şey var onları görüyorum. Yani sanki. Öyleyse iyi ki de güzel şeyleri not etmişim. Sanırım.

yüreğimi güzel şeylere açıyorum

yüreğimi güzel şeylere açıyorum

ama işte duvarları örmeden kapıları açamıyor insan

öyle güzel bir sonbahar meyvesi gibiyim

olgun ve parlak

ve uzanıp bir ısırık için koparamasın beni dallarımdan

...... ........ ...m

19 eylül 2010 , Pazar        23:00

Ertuğrul Karakaya’ nın anısına

Kahpe kurşun onur çalmış alnına

Sen hep yirmi iki yaşındasın oğul

1977’den beri

Büyüdü ellerimiz ayaklarımız

Kör oldu gözlerimiz

Nice eller ayaklar

Nice yürekler büyüyecekler

Ve nicedir büyüdü kahpelikler

Niceleri bu dünyadan

Sırtlarından göçtüler

                             

                                    5 mayıs 09 – Salı    05 : 17

SIRALILAR 21- 22 NİSAN

Söylediklerinin üzerine söyleyecek sözüm yok

Sen o kadar güzel söyledin ki

İçim çekildi

Yitirdim tüm harflerimi

                                                    21 nisan 09-03:40

…

Ben çıkıyorum evren

Kontrol sende

…

Her satır için tarih atmak gerek bu şiirimsi şeyde

Tarihlerin bir anlamı var mı ki

Ben zaten derinlerdeyim ayrıca

Hem

Söyle nasıl bildin

En çok çocuk gülüşünü sevdiğimi

....

   

İnsanların profillerinden

msn pencerelerinden

bloglarında filan fırlayıp fırlayıp

bak bu da can yücel şiiri

bu da

bu da

a bu da

demek istiyorum

 

ne güzel demiş ne güzel hissetmiş yazmış ne güzel sevmiş

diye

 

 

...

 

hep emanetti fotoğraf makinalarım

bir tek düğmeye basan parmak benimdi

 

...

 

yüzüme yansımışsa izin

suç benim mi?

 

...

 

olduğumdan güzel gösterecekse sözlerin

                                                      diyiver

 

...

 

ne zaman görsem bir yerlerde
dayanamam ağlayıveririm
çok özlüyorum
benim kimim ki
taht kurdu yüreğime

 

...

 

 

Gideceğimi bekliyorum

 

 

... 

 

Ve

Hiç biri aşka ait değil bu söylenenlerin

                                                                                           22 Nis 09 /  03-04:00

 

 

Çocukluk arkadaşımla ben

Annemgiller otururlarken bizim evde bir akşam vaktiydi

Yağmur birden bardaktan boşanırcasına yağmaya başlamıştı da

Dayanamayıp atıvermiştik kendimizi bizim sokağa

Bizden başka kimse yoktu sokaklarda

Coşmuştuk yağmur gibi

Birkaç tur koşturmuştuk sokak aralarında

Ne eğlenmiştik ama ne gülmüştük

Ne mutlu olmuştuk aynı coşkuyu paylaşmaktan ötürü

Henüz yeni büyür gibiydik

Çocuklar gibi şendik

Islanırmışız filan aldırmamıştık ıslanmıştık

                                                                                               22 nis 09   18:45

Bir İŞVEREN ilanıdır!

Merhabalar;

Acil olarak her türlü şirket içi ve şirket dışı, tasarım, üretim, satış, pazarlama ve benzeri dinamikler için ihtiyaç duyulacak endüstriyel hamal yetiştirme programına destek verecek iş verenler aranmaktadır.

Aranan nitelikler;

1 - Her türlü üç boyutlu ve iki boyutlu modelleme, teknik çizim, animasyon, Java, yazılım programlarının kullanılması için gerekli olan eğitim masraflarının ve bu eğitimler sırasında oluşacak her türlü özel ve kişisel giderlerin karşılanabilmesi. Daha olmadı bu eğitim paketinin

dışında kalan, farklı alanlarda da kullanılabilen bilumum programların tespit edilerek programa dahil edilebilmesi girişimciliğinin ve duyarlılığının gösterilebilmesi.

2- Aynı zamanda ürün maliyeti, satış, pazarlama ve planlama konusunda uygulanacakeğitim programlarının desteklenmesi. Bu eğitimin yürütüleceği her türlü kişisel gelişim,danışmanlık, pazar tanıma alanlarında eğitim ve seminerler veren şirketler ile koordinasyonu

sağlayarak uygun eğitim şartlarının oluşturulması ve bu eğitimlerden doğacak her türlü masrafın desteklenmesi. Gerekiyorsa üste öğrenciye para verilmesi.

3- Reklam, organizasyon ve müşteri iletişimi konusunda alınacak danışmanlık ve kişiselgelişim hizmetlerinin işveren tarafından sağlanması.

4- Endüstriyel hamal adayının stratejik karar alabilme yeteneklerinin geliştirilmesi için ihtiyaçduyulan huzurlu, mutlu ve sağlıklı yaşam ortamının oluşturulmasının sağlanması.Hep yüzünün gülmesinin sağlanması ve kişisel ihtiyaçlarının mümkün olan ennn hızlı şekli ile

giderilmesi.

5- Sektördeki gelişmeleri takip edebilmesinde gerekli olan tüm sektör fuarları için gerekli fuar

takip planının oluşturulması. İhtiyaç duyulması halinde endüstriyel hamal adayı eşliğinde

takip uygulama şemasına gereken son biçiminin verilmesi.

6- Sektör için gerekli olan tecrübenin edinilebilmesi için ihtiyaç duyulan malzeme çeşitliliği,

tasarım ve imalat yöntemleri hakkında işverenin her hangi bir çıkar gözetmeksizin, endüstriyel

hamal adayının tecrübe edinmesinde gerekli olan tüm ortamların oluşturulmasının sağlanması.

7- Bir ana dil bir de yarım yamalak da olsa ikinci dili bilen endüstriyel hamal adayının ileride

ihtiyaç duyabileceği yada sonradan doğacak yabancı dil bilgisi ihtiyacı için gerekli olan

İngilizce, İtalyanca, Almanca, Portekizce, Japonca, Arapça ( İran ve Birleşik Arap emirlikleri

için ilerde ihtiyaç olabilir! Çok önemli! ), Hollanda’ca, Fince  ( unutulmuş bir dil varsa lütfen

işveren adayı eklesin ) eğitimlerinin sağlanması ve tüm masraflarının karşılanması.

8- Bu eğitim zamanla sınırlı değildir. Ortalama 2 ila 4 yıl arasında endüstriyel hamal adayının

kapasitesine göre değişmektedir.

9- Eğitim süresince tüm yol, yemek, konaklama ve sosyal sigorta giderleri firma tarafından karşılanacak ve sigorta primi yüksek olan tavan miktarından yatırılacaktır.

10- Endüstriyel hamal eğitimi tamamlandıktan sonra işyerinizde çalışma garantisi yoktur.

İstenilenler;

- Yukarıda bahsi geçen eğitim programlarını destekleyebilecek,

- Hevesli, yenilikçi, ben yaparım ve bunu benden başka kimse yapamaz diyecek kadar girişken ve risk alabilen,

- Bilançosunun gelir hanesi hayli bir yüklü olan ve yükseliş ivmesi olan,

- Firmasında 10 dan fazla endüstriyel hamal istihdam edebilecek kapasitede olan yada olabilecek,

- Vizyon sahibi. Almadan veririm diyebilen ve "geleceğe yatırım yapma"nın ne demek olduğunu özümsemiş,

- Anlayışlı, hoş görüşlü, güler yüzlü olması en önemli kriterimizdir.

  Zira endüstriyel hamal adayları üzerinde olumsuz bir psikolojik baskı oluşturulması programımızın verimliliği açısından çok sakıncalıdır!

İşverenlerin hazırlayacakları endüstriyel hamal yetiştirme destek programı dosyaları ile başvuruda bulunmaları rica olunur. Dosyası olmayan işverenlerin başvuruları değerlendirilmeyecektir.

Başvurular incelendikten sonra öncelikli olarak işverenlerle ön mülakat yapılacak uygun işveren adayı bulunana kadar mülakatların sayısı artırılarak devam edecektir.

Mülakat sonunda gerek görülürse tecrübelerini ve yaratıcılıklarını görmek için iş verenler arasında mini bir yarışma düzenlenecektir. Henüz karar vermediğimiz bu yarışma şayet düzenlenirse tarafınızdan doğan tüm telif ve fikri hakları tarafımıza devretmiş sayılırsınız ona göre. 

Saygı, sevgi, selam ve tüm yüce hoş görü duygularımızla :)

EHMK ( Endüstriyel Hamallar Meslek Kuruluşu )